Over Eric

We kennen elkaar allemaal ruim 25 jaar. Samen opgegroeid, merendeels in Amsterdam-Zuid.Na je tienerjaren ga je het huis uit, verhuis je naar een andere buurt of stad, leer je andere mensen kennen enzovoorts. Voor je het weet ben je alle contacten van vroeger kwijt. En dat wilden we niet. Dus hebben we in 1985 een voetbalteam opgericht, waardoor we elkaar in ieder geval elke zaterdag bleven zien. Nog altijd is dit team samen, nog altijd met wisselend succes aan inmiddels de veteranencompetitie deelnemend. Had ik al verteld dat we herfstkampioen zijn?

Eric Volmer is zo’n jongen die al jaren onderdeel uitmaakt van het team. Ook hij groeide op in de Stadionbuurt. Kon goed voetballen, was een veelscorende spits. Strafschoppen nam hij altijd vlekkeloos. Eric heeft de ziekte van Huntington. Gaat sinds kort 2 dagen per week met veel plezier naar een gespecialiseerde dagovang in Katwijk. Maar op zaterdagmiddag maakt dat niet uit. Voor hem niet en voor ons niet. Hij staat in het veld, is 1 van de 11 en doet net als alle anderen zijn best.

Natuurlijk weet je dat je van hem minder mag verwachten. Maar eerlijk gezegd draai je je verwachtingen om. Elke bal die via hem wel goed belandt, ervaar je als een overwinning en geeft een soort van trots gevoel. Iedereen accepteert zijn beperkingen, ook de tegenstander. Eric zelf geniet volop. Is vaak uren van tevoren al op het afgesproken tijdstip aanwezig, verdiept zich in de opstelling en de tegenstander en analyseert na afloop volop de gebeurtenissen van die middag. Omdat hij toch altijd al zo vroeg aanwezig is, fluit hij ook regelmatig wedstrijden van de jeugd, daarbij geholpen door de begeleiders van het betreffende team. Zie de foto. Trots op de F6.

Nu weet je wat er aan de hand is. Het is schrijnend om te zien hoe de situatie verslechterd. Een jongen van jouw eigen leeftijd, die je al jaren kent, met zo’n ander toekomstperspectief. De ene periode gaat het sneller dan de andere. Een aantal jaren geleden was het nog veel moeilijker. Toen merkte je wel dat hij veranderde en soms ‘raar’ gedrag vertoonde, alsof hij net iets teveel had gedronken. Toen wisten we nog niet exact wat er aan de hand was, ook omdat hij zelf er niet over praatte. Hij kon dingen van ‘vroeger’ wel plaatsen én gebeurtenissen uit het directe verleden. Maar was alles wat daartussenin zat, dat was een grijs gebied. Beetje bij beetje kwam de waarheid aan het licht, hetgeen soms tot emotionele taferelen leidde, ook door zijn veranderende thuissituatie. Maar het moet gezegd worden, Eric is en blijft de vrolijkheid zelve, ondanks alle problemen die de ziekte direct en indirect heeft verzorgd.

Er zijn weinig dingen zeker in het leven. Eén ding staat vast: zolang het medisch verantwoord is en hij rechtop kan staan, speelt Eric bij ons in het team. Omdat het nu eenmaal zo hoort. Ziekte van Huntington of niet.